Stijve printplaat, vaak gewoon PCB genoemd, is waar de meeste mensen aan denken als ze zich een printplaat voorstellen. Deze borden verbinden elektrische componenten met behulp van geleidende sporen en andere componenten die op een niet-geleidend substraat zijn gerangschikt. Op stijve printplaten bevat het niet-geleidende substraat vaak glasweefsel, wat de plaat versterkt en sterkte en stijfheid geeft. Stijve printplaten bieden goede ondersteuning voor componenten en bieden een goede thermische weerstand.
Hoewelflexibele printplaats hebben ook geleidende sporen op een niet-geleidend substraat, dit type printplaat maakt gebruik van een flexibel substraat zoals polyimide (PI). Dankzij de flexibele basis kan het flexibele circuit trillingen weerstaan, warmte afvoeren en in verschillende vormen vouwen. Vanwege hun structurele voordelen worden flexibele circuits steeds vaker gebruikt als optie in compacte apparaten zoals slimme wearables, mobiele telefoons en camera's.
Naast het materiaal en de stijfheid van de basislaag zijn er ook belangrijke verschillen tussen PCB's en flexcircuits:
1. Geleidende materialen: Omdat flexibele circuits moeten buigen, kunnen fabrikanten zachter rolgegloeid koper gebruiken in plaats van geleidend koper.
2. Productieproces: in plaats van soldeerresist te gebruiken,flexibele printplaatfabrikanten gebruiken een proces dat afdekfilm of overlay wordt genoemd om de blootgestelde circuitafbeeldingen van de flexibele PCB te beschermen.
3. Kosten: De kosten van flexibele circuits zijn doorgaans hoger dan die van stijve printplaten. Omdat flexibele printplaten echter in compacte ruimtes kunnen worden geïnstalleerd, kunnen ingenieurs de omvang van hun producten verkleinen, wat resulteert in indirecte kostenbesparingen
